Appchain to blockchain zaprojektowany wyłącznie do uruchamiania jednej konkretnej aplikacji.
Zastosowanie takich rozwiązań daje deweloperom większą swobodę w kształtowaniu ekosystemów, struktur zarządzania i algorytmów konsensusu dla tworzonych przez nich zdecentralizowanych aplikacji.
Jak działają appchainy?
Appchainy działają w dużej mierze w taki sam sposób jak podstawowy blockchain. Główna różnica polega na tym, że są one app-specific.
W kontekście bezpieczeństwa appchainy opierają się na blockchainach warstwy 1 (L1).
Takie systemy są wysoce konfigurowalne i mają znaczny potencjał wydajnościowy, ponieważ nie konkurują z aplikacjami L1 o moc obliczeniową i przestrzeń dyskową.
Takie rozwiązania mają zazwyczaj token użytkowy. Używa się go w stakingu, jako wewnętrzna waluta aplikacji i do głosowania.
Pracę appchainów wspierają walidatory z sieci rdzeniowej (jeśli zgodzą się na przydzielenie zasobów danej aplikacji).
Jakie są korzyści z appchainów?
Istnieje szereg zalet wykorzystania nowego podejścia w tworzeniu aplikacji w porównaniu z rozwiązaniami L1, Layer 2 (L2) i sidechainami.
Jak wspomniano powyżej, appchainy przynoszą customizację i zwiększają wydajność systemów bez poświęcania bezpieczeństwa, ponieważ opierają się na bazowym blockchainie.
Bezpośrednie wykorzystanie L1 w tworzeniu dapps wiąże się z rywalizacją z innymi aplikacjami o ograniczone zasoby obliczeniowe.
Jest to obarczone prawdopodobnym spadkiem wydajności i długim procesem aktualizacji platformy, ponieważ programiści nie mają kontroli nad protokołem konsensusu.
Z powodu konkurencji między dappsami w tej samej sieci, możliwe jest, że tylko jedna popularna aplikacja zużywa nieproporcjonalnie dużo zasobów.
Prowadzi to do wyższych opłat (jak w przypadku uruchomienia kryptowaluty XEN) i opóźnień w przetwarzaniu transakcji.
Appchainy implikują niskie i przewidywalne koszty transakcji, co jest dobre dla doświadczenia użytkownika.
W miarę wzrostu popularności zdecentralizowanych aplikacji deweloperzy mogą stanąć przed koniecznością zaawansowanego dostosowania i optymalizacji różnych parametrów.
W tym przepustowości, ostateczności, poziomu bezpieczeństwa i stopnia dostępności.
Dla tradycyjnych organizacji appchainy dają możliwość zanurzenia się w Web3 bez upubliczniania platform od pierwszego dnia.
Na przykład, firmy mogą początkowo wymagać od walidatorów zgodności z KYC, polegać na ograniczonym zakresie deweloperów i wybierać określone usługi dla interoperacyjności crosschain.
Jakie są wady appchainów?
Główną różnicą, a może i ograniczeniem, appchainów jest to, że dedykuje się je dla jednej konkretnej aplikacji.
Z kolei rozwiązania L2 są w stanie wchodzić w interakcje z szeroką gamą dapps.
Appchainy implikują ograniczoną możliwość łączenia i pewien stopień izolacji, co wiąże się z fragmentacją płynności.
Problem ten rozwiązuje się przez integrację mostów krzyżowych, ale te ostatnie są często celem dla hakerów.
Jeśli aplikacja jest słabo wykorzystywana, uruchomienie i utrzymanie appchaina może być stratą czasu i pieniędzy.
Dedykowane walidatory dla platformy mogą skutecznie wykorzystać zasoby w innych miejscach.
Działanie samego appchaina może wiązać się różnego rodzaju zawiłościami.
Na przykład zarządzanie dodatkowymi elementami infrastruktury, takimi jak sekwencery czy walidatory.
Deweloperzy mogą nie mieć do dyspozycji rozwiązań out-of-the-box — przeglądarek bloków, dostawców RPC, indeksatorów, oracji, bramek fiatowych itp.
Budowanie rozwiązań L1 ma swoje zalety — na przykład dostępność bogactwa zasobów, elementów infrastruktury i narzędzi dla programistów (zwłaszcza początkujących).
Ta obfitość może uprościć integrację z różnymi ekosystemami.
Dzięki L2 deweloperzy mogą zwiększyć skalowalność usług bez konieczności wprowadzania znaczących zmian w bazie kodu.
Rozwiązania warstwy 2 oznaczają również wysoki poziom bezpieczeństwa, ponieważ opierają się na bazowym blockchainie.
Na przykład Optimism i Arbitrum szybko przetwarzają transakcje i wysyłają „dowody oszustwa” (fraud proofs) do sieci głównej dzięki Optimistic rollups.
Czym różnią się appchainy od sidechainów?
Sidechainy zakładają równoległą sieć z dwukierunkowymi połączeniami z siecią główną, ale takie rozwiązania nie polegają na bezpieczeństwie L1.
Sidechainy różnią się od L2 tym, że nie wysyłają transakcji do bazowego blockchaina.
Appchainy tworzy się dla konkretnego zastosowania (app-specific).
Sidechainy natomiast wykonują transakcje dowolnego rodzaju. Ich główną wadą jest zmniejszone bezpieczeństwo ze względu na ograniczoną decentralizację.
Jednym z najbardziej znanych sidechainów jest Polygon Proof of Stake, który jest częścią ekosystemu projektu Polygon.
Ten ostatni zawiera również Polygon Edge — środowisko programistyczne typu open source, które umożliwia tworzenie rozwiązań L2.
Które projekty mają appchainy?
Niektóre projekty blockchain pozwalają deweloperom na tworzenie appchainów. Wśród nich:
- Parachainy Polkadot;
- Kosmos Strefy;
- Podsieci Avalanche;
- Polygon Supernets.
Parachainy Polkadot
Polkadot to sieć parachainów blockchain zgodnych z EVM połączonych z siecią centralną (Relay Chain).
Ta ostatnia specjalizuje się w walidacji transakcji wszystkich powiązanych systemów.
Relay Chain wykorzystuje mechanizm konsensusu Proof-of-Stake, w którym walidatory stakują DOT (natywny token Polkadot).
Każda grupa walidatorów jest odpowiedzialna za konkretny parachain, przypisany i utrzymywany przez kolatorów — zbierają oni transakcje użytkowników i walidują bloki w oparciu o algorytm Proof-of-Validity.
Kolatorzy za swoją pracę jako węzły otrzymują wynagrodzenie, którego wysokość zależy od danego parachaina.
Liczba slotów parachain w sieci Polkadot ogranicza się do 100.
Są one przydzielane poprzez aukcje, w których posiadacze DOT głosują na projekty, które następnie zostaną podłączone do łańcucha przekaźnikowego.
„Parachain slots” można otrzymać tylko na pewien okres do dwóch lat. Po zakończeniu tego okresu slot wraca na aukcję — wyjaśnia strona projektu.
Parachainy mogą również służyć jako mosty łączące sieć Polkadot z zewnętrznymi blockchainami L1, takimi jak Ethereum.
Takie rozwiązania zapewniają deweloperom wszystkie opisane powyżej cechy upchainów, w tym swobodę wyboru struktury ekonomicznej lub zarządczej, umożliwiając wykorzystanie utility-tokenów.
Jedną z głównych wad parachainów jest ograniczona liczba slotów, które można wygrać w aukcji. To sprawia, że takie rozwiązania są mniej przystępne.
Zespół Polkadot pracuje nad paratreadami-parachainami, czyli płatnymi parachainami.
Rozwiązanie pozwoli deweloperom na wgranie kodu projektu do Relay Chain i uruchomienie wielu kolatorów bez czekania na aukcję parachain.
W przyszłości paratready mogą zostać uaktualnione do parachainów, jeśli będą uczestniczyć i wygrywać aukcje.
Liczba paratreadów obsługiwanych przez Polkadot ogranicza się do 10 000.
Kolejną wadą ekosystemu jest to, że Relay Chain nie obsługuje inteligentnych kontraktów. To ogranicza możliwości sieci Polkadot.
Przykłady projektów parachain:
– Acala — DeFi-hub dla sieci Polkadot;
– Litentry — crosschainowy agregator rozwiązań tożsamościowych.
Cześć, jestem Łukasz. Technologią Blockchain i kryptografią zainteresowałem się około 2015 roku.
Natomiast od 2022 roku dzielę się swoją wiedzą w tej tematyce na założonym blogu.
Mam nadzieję, że informacje zawarte na stronie pomogą szczególnie początkującym w świecie krypto.